Ewangelia Mt 7, 6. 12-14

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Nie dawajcie psom tego, co święte, i nie rzucajcie swych pereł przed świnie, by ich nie podeptały nogami, i obróciwszy się, nie poszarpały was samych.
Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie. Albowiem to jest istota Prawa i Proroków.
Wchodźcie przez ciasną bramę. Bo szeroka jest brama i przestronna ta droga, która prowadzi do zguby, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. Jakże ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują!»

Błąkające się i na wpół dzikie psy były w starożytnych czasach przedmiotem odrazy. Świnie jako zwierzęta nieczyste dla Żydów stanowiły zazwyczaj metaforę na określenie pogan i w ogóle Rzymian. Z kolei perły były czymś wyjątkowo kosztownym i cennym w oczach. To, co święte stanowiło określenie ofiar składanych w Świątyni. Egzegeci przyjmują więc następujące znaczenie tej wypowiedzi: Nie dawajcie rzeczy kosztownych tym, którzy nie umieją docenić ich wartości. Inaczej sami poniesiecie szkodę.

Powodzenie głoszenia Ewangelii królestwa, drogocennej perły, w znacznym stopniu zależy od otwartości i gotowości na przyjęcie orędzia ze strony tych, do których się przychodzi. Jeśli uczniowie spotykają się z odrzuceniem i uporem, nie są zobowiązani trwać za wszelką cenę i przezwyciężać wrogość. Raczej powinni podążać dalej i spotykać innych słuchaczy, bardziej podatnych na przyjęcie tego, co święte. Inaczej nie tylko sprofanowane zostanie to, co święte, ale także sami głosiciele staną wobec niebezpieczeństw. Odrzucenie orędzia może się rozwinąć w nienawiść wobec głosicieli.

Uczeń Jezusa powinien być świadomy obowiązku głoszenia Ewangelii, jak też obowiązku ustrzeżenia Słowa Bożego od profanacji i pohańbienia.

Czy rzeczywiście głosząc Dobrą Nowinę należy kierować Ją do każdego człowieka? Czy może raczej w niektórych sytuacjach należy strząsnąć proch z nóg i odejść, aby uniknąć podeptania słowa Bożego?