Ewangelia Mt 7, 15-20

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Poznacie ich po ich owocach. Czy zbiera się winogrona z ciernia albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce. Nie może dobre drzewo wydać złych owoców ani złe drzewo wydać dobrych owoców.
Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, zostaje wycięte i wrzucone w ogień. A więc: poznacie ich po ich owocach».

W literaturze greckiej od czasów Ezopa obraz wilków w owczych skórach był powszechnie znany. Zastosowana w perykopie metafora wskazuje, że fałszywi prorocy zewnętrznym wyglądem pragną przekonać o swym pokojowym i łagodnym nastawieniu i w ten sposób uzyskać dostęp do wspólnoty. W rzeczywistości są wilkami drapieżnymi, tzn. tymi, którzy zamierzają zniszczyć wspólnotę. Z fałszywymi prorokami mamy do czynienia zarówno poza wspólnotą chrześcijańską, jak też wewnątrz wspólnoty. Wydaje się, że dużo groźniejsi są ci, którzy od zewnątrz dostali się do Kościoła z zamiarem jego zniszczenia.

Ponieważ fałszywi prorocy są tym bardziej niebezpieczni, im trudniej ich rozpoznać, pojawia się konieczność sformułowania należytego kryterium, które umożliwiałoby ich dostrzeżenie, a takim kryterium są owoce, czyli ludzkie czyny. Czyny są najbardziej bezpiecznym mirrnikem dla oceny waloru osoby. Zły człowiek może być rozpoznany ze swych złych czynów. Sposób rozumowania jest oczywisty: podobne wywodzi się z podobnego. Ponieważ złe pochodzi ze złego, dlatego owoce ludzkich czynów mogą wiele powiedzieć. To, co uwidacznia się w zewnętrznych owocach, mówi wiele o wnętrzu. Fałsz nie może ukryć się doskonale, ale wychodzi w końcu na wierzch. Czyny ukażą ostatecznie naturę sprawcy.

Codziennie każdy człowiek wydaje owoce na wieczność. Dobre otwierają bramy nieba, złe wiodą drogą ku potępieniu. Wystarczy dokonać wyboru.

W jaki sposób moje czyny świadczą o mnie? Czy to, co robię buduje, czy burzy? Wprowadzam pokój czy chaos?