Ewangelia Mt 7, 1-5

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą.
Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a nie dostrzegasz belki we własnym oku? Albo jak możesz mówić swemu bratu: Pozwól, że usunę drzazgę z twego oka, podczas gdy belka tkwi w twoim oku? Obłudniku, usuń najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka twego brata».

Perykopę rozpoczyna ostrzeżenie przed wydawaniem sądu o innych w sensie osądu negatywnego (potępianie). Napiętnowane jest dokonywanie ocen, w których brak jest miłości i które sprowadzają bliźniego do zwyczajnego przedmiotu. Jezus podał także  uzasadnienie dla zakazu: abyście nie byli sądzeni [w domyśle] przez Boga na Sądzie Ostatecznym. Każdy osąd należy do Boga. Tylko On zna tajemnice ludzkich serc. Nie oznacza to, że nie należy nic oceniać, ale swój osąd należy ograniczyć do obszaru czynów,  dostrzegać to, co dobre i co złe, nie podejmując się osądzania ludzi.

Jezusowe: Nie sądźcie... oznacza, że nie można osoby ludzkiej identyfikować z jej czynami, z zewnętrznym obrazem jej egzystencji. Jezus wzywa do uszanowania każdej osoby. On nie patrzy, aby sądzić i potępiać. Jego spojrzenie wyzwala i odnawia. Jego spojrzenie jest spojrzeniem miłości. Miłość nie jest równoznaczna z bezgraniczną obojętnością wobec zachowań innych osób. Miłość oznacza jasny osąd tego, co zostało dokonane bez miłości. Miłość odróżnia zło od tego, który je popełnił. Zakaz osądzania zwraca się przeciwko takim sądom, które potępiają człowieka wraz z jego czynem. Należy bezkompromisowo potępiać zło, nie niszcząc tym samym człowieka.

Co mnie skłania do osądzania innych ludzi, moich bliźnich? Czy mam świadomość tego, co jest moją słabością, moją belką w oku? Czy staram się przezwyciężać moją skłonność do niewłaściwego osądzania innych?