Ewangelia Mk 16, 15-20

Jezus ukazawszy się Jedenastu powiedział do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: W imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie».
Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły.

Prorok Izajasz przepowiedział, że znakami ery mesjańskiej będą uzdrawianie chorych, odzyskiwanie mowy przez niemych i świadectwo ludzi o Bogu. Jezus zapowiedział również dalsze znaki: wyrzucanie złych duchów, nowe języki, odporność na trucizny. Jednak wszystkie te znaki stanowiły tylko dodatek do głoszenia Dobrej Nowiny. Celem apostołów nie było dokonywanie cudów, ale nauka o Bożym zbawieniu.  

Wniebowstąpienie Jezusa nastąpiło czterdzieści dni po Jego zmartwychwstaniu. W tym okresie wiara Jego uczniów dojrzała i stali się wyznawcami Zmartwychwstałego. Od tej chwili pozostało im nie wpatrywanie się w niebo w oczekiwaniu Jego powrotu, ale odważne świadczenie o Jezusie, poczynając od Jerozolimy, w której przebywali, „aż po krańce ziemi”.

„Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami”.

Zadanie głoszenia Ewangelii jest wciąż aktualne dla każdego chrześcijanina. Czy ja realizuję to zadanie? Czy moim życiem świadczę o Bożej miłości? Czy może usprawiedliwiam moją bierność brakiem spektakularnych znaków? A przecież Pan współdziała także ze mną, jeśli tylko słucham Jego słów