Ewangelia Mt 5, 13-16

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Wy jesteście solą ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi.
Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też lampy i nie umieszcza pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu. Tak niech wasze światło jaśnieje przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie».

W tradycji starotestamentalnej i judaistycznej sól miała wielorakie znaczenie. Według Kpł 2, 13 do każdej ofiary dodawano sól. Sól jest zatem metaforą ducha ofiary, a uczniowie Jezusa, jako sól ziemi powinni odznaczać się duchem ofiary i w ten sposób służyć światu.

W 2 Krl 2, 19-22 Eliasz posłużył się solą, aby oczyścić wodę niezdatną do picia. Zadanie uczniów polegałoby zatem na oczyszczaniu świata i czynieniu go zdrowym. W Hi 6, 6 sól jest przyprawą do potraw, stosowana też była powszechnie do konserwowania pokarmów. Uczniowie mieliby zatem wpływać na zachowanie świata od zepsucia.

Sól nadaje smak potrawom, dzięki niej nabierają wyrazu, przestają być mdłe. Życie bez soli słowa Bożego będzie nijakie i bez wyrazu. Czy szukam smaku życia w codzienności z Bogiem? Czy staram się zachowując przykazania wpływać na zachowanie świata od zepsucia?