Ewangelia Łk 24, 46-53

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem. Wy jesteście świadkami tego.
Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni w moc z wysoka».
Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce, błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba.
Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jeruzalem, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga.

Wniebowstąpienie było uwielbieniem i wywyższeniem Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Dla uczniów, a potem dla wszystkich członków Kościoła było ono znakiem, że ich Pan i Nauczyciel zakończył swe zbawcze dzieło na ziemi i wraca do chwały Ojca, którą z własnej woli opuścił, przychodząc na świat jako człowiek.

Wstępując do nieba w sposób fizyczny, na oczach świadków, Jezus pokazał to, co jest rzeczywistością niewidzialną, duchową, należącą do wewnętrznej tajemnicy Trójcy Świętej. Jego odejście nie było dla apostołów powodem do smutku, ale źródłem radości, ponieważ potwierdziło prawdę, że Bóg doprowadził do końca swe zbawcze zamiary.

Po wstąpieniu Jezusa do nieba apostołowie zrozumieli, że od tej chwili będą zobowiązani świadczyć o Chrystusie Zbawicielu, a dzieło ewangelizacji świata trwa aż do naszych czasów.

Jakie jest moje świadectwo o Jezusie Chrystusie? Czy głoszę królestwo Boże? Czy podejmuję trud przemiany świata?