Ewangelia, Łk 9, 1-6

Jezus zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami oraz władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych.
Mówił do nich: «Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie. Gdy do jakiegoś domu wejdziecie, pozostańcie tam i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśliby was gdzieś nie przyjęli, wychodząc z tego miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim!»
Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.

Jezus posłał uczniów, aby głosili bliskość królestwa niebieskiego, a także by egzorcyzmowali i uzdrawiali. Ich misyjna działalność miała się rozpocząć u wejścia do odwiedzanego domu. Przy wejściu do domu powinni byli skierować do domowników pozdrowienie, nie zwyczajne, stereotypowe pozdrowienie, ale błogosławieństwo, symbol i cząstkę Bożej obecności, Bożego zbawienia, które może być cofnięte. Ofiarowany pokój i błogosławieństwo będą wyjątkowym darem. Ten, kto ten dar odrzuci, wyłączy swój dom ze strefy zbawczego pokoju Bożego, który powróci do apostołów.

Dwunastu Apostołów nie własną siłą, ale mocą Jezusa czyniło wszystko, co On im polecił. Bóg dał mi moc. Nie szli w swoim imieniu, ale nauczali i czynili w imię Jezusa Chrystusa. Zaufanie do Boga, bez względu na zewnętrzne okoliczności, jest fundamentem czynienia wszystkiego możliwym. Człowiek działa wtedy mocą Boga.

Mój dom i moja rodzina, my również otrzymaliśmy Boże błogosławieństwo. Wiele łask otrzymujemy zupełnie darmo! Czy ten pokój przekazuje dalej? Czy umiem zaufać Bogu? Czy moim życiem daję świadectwo przynależności do Chrystusa?