Ewangelia (Mk 4, 26-34)

Jezus mówił do tłumów:
«Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. Gdy zaś plon dojrzeje, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo».
Mówił jeszcze: «Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki podniebne gnieżdżą się w jego cieniu».
W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.

Ziarno gorczycy z pewnością nie jest najmniejszym, jakie było znane tłumom. Jednak niewątpliwie jest ono bardzo małe, a mimo to wyrasta z niego duży krzew. Gorczyce rosnące dookoła Jeziora Galilejskiego zazwyczaj miały ok. 1,5 metra wysokości, ale bywały okazy sięgające 3, a nawet 5 metrów. Obraz małego ziarenka, z którego wyrasta krzew o wielkich gałęziach pokazał, że królestwo Boże może rozpocząć się niepozornie, ale rozwinie się w chwale. Uczniowie wybrani przez Jezusa być może byli mali i niepozorni, ale to w nich zaczęło się kształtować królestwo Boże, którego siła spowodowała rozprzestrzenienie Ewangelii po całym świecie.

Obraz ziarenka gorczycy jest dziś skierowany także do mnie. Nieważne jak mała i niepozorna jest moja wiara, nie wielkość jest przeszkodą, ale wola. Czy chcę rozwijać krzew mojej wiary? Czy jestem gotowa na to, by gałęzie tego krzewu były świadectwem o Jezusie i dawały cień, w którym każdy będzie mógł się zagnieździć...