Ewangelia (Mk 4, 1-20) 

Jezus znowu zaczął nauczać nad jeziorem i bardzo wielki tłum ludzi zebrał się przy Nim. Dlatego wszedł do łodzi i usiadł w niej, na jeziorze, a cały tłum stał na brzegu jeziora. Nauczał ich wiele w przypowieściach i mówił im w swojej nauce:
«Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno ziarno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na grunt skalisty, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo nie było głęboko w glebie. Lecz po wschodzie słońca przypaliło się i uschło, bo nie miało korzenia. Inne padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne wreszcie padły na ziemię żyzną i wydawały plon, wschodząc i rosnąc; a przynosiły plon trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny». I dodał: «Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!»
A gdy był sam, pytali Go ci, którzy przy Nim byli, razem z Dwunastoma, o przypowieść. On im odrzekł: «Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach, aby „patrzyli uważnie, a nie widzieli, słuchali uważnie, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im odpuszczona wina”».
I mówił im: «Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże więc zrozumiecie inne przypowieści?
Siewca sieje słowo. A oto są ci, którzy są na drodze: u nich sieje się słowo, a skoro je usłyszą, zaraz przychodzi Szatan i porywa słowo w nich zasiane. Podobnie zasiewem na gruncie skalistym są ci, którzy gdy usłyszą słowo, natychmiast przyjmują je z radością, lecz nie mają w sobie korzenia i są niestali. Potem gdy nastanie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamują. Są inni, którzy są zasiani między ciernie: to ci, którzy wprawdzie słuchają słowa, lecz troski tego świata, ułuda bogactwa i inne żądze wciskają się i zagłuszają słowo, tak że pozostaje bezowocne. Wreszcie zasiani na ziemię żyzną są ci, którzy słuchają słowa, przyjmują je i wydają owoc: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny».

Jezus nauczając posługiwał się przypowieściami, typowym dla ludzi Wschodu obrazowym sposobem mówienia, porównywaniem rzeczywistości duchowej do rzeczy i czynności znanych słuchaczom z życia codziennego. Poprzez przypowieści Jezus przekazywał swoją myśl za pomocą obrazu, a nie abstrakcyjnych pojęć. Jednak nie zawsze porównania, których używał Jezus były dla uczniów zrozumiałe i niekiedy wymagały dodatkowego wyjaśnienia. Trudność powodowała rzeczywistość królestwa Bożego, która wydawała się słuchaczom zupełnie obca. Nie rozumieli nie tyle przypowieści, ale nie widzieli, co Jezus ma na myśli, gdy mówi o Królestwie Bożym.

 Jakie jest moje rozumienie Królestwa Bożego? Czy słuchając Słowa Bożego w przypowieściach zatrzymuję się na ich dosłownym sensie i nie próbuję przedrzeć się przez fizyczną warstwę obrazów? Czy też moja refleksja nad symbolami pozwala mi poznać ukrytą rzeczywistość duchową? Poznać naturę królestwa Bożego.