Ewangelia J 17, 20-26

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: «Ojcze Święty, proszę nie tylko za nimi, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie, aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili jedno w Nas, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał.
I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie. Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś.
Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata.
Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich».

Jezus modlił się o jedność wśród obecnych i przyszłych uczniów, którą zapewnia zachowywanie przykazania miłości. Praktyka miłości wzajemnej była i jest w stanie włączyć uczniów w miłość między Ojcem i Synem. Uczestnictwo w tej miłości umożliwi człowiekowi praktykę miłości wzajemnej i będzie stanowić motyw do przyjęcia wiary w Jezusa przez świat.

Jedność jest znakiem rozpoznawczym uczniów Jezusa, jest świadectwem i zapewnieniem o miłości Boga. Jeśli trwam w Jedynym Synu, jak w winnym krzewie, nieustannie uczestnicząc w miłości Ojca i Syna, nieustannie będąc w obecności Ducha Świętego, wówczas przez jedność z braćmi mogę pokazać całemu światu miłość Boga.

Czy dostrzegam dziś podziały i rozłamy w Kościele? Czy widzę ich przyczyny? Co mogę zrobić, żeby przyczyniać się do zmniejszania wewnętrznych podziałów we wspólnocie Kościoła?