Ewangelia Mk 12, 13-17
Uczeni w Piśmie i starsi posłali do Jezusa kilku faryzeuszów i zwolenników Heroda, którzy mieli podchwycić Go w mowie. Ci przyszli i rzekli do Niego: «Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i na nikim ci nie zależy. Bo nie oglądasz się na osobę ludzką, lecz drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie? Mamy płacić czy nie płacić?»
Lecz On poznał ich obłudę i rzekł do nich: «Czemu wystawiacie Mnie na próbę? Przynieście mi denara; chcę zobaczyć». Przynieśli, a On ich zapytał: «Czyj jest ten obraz i napis?»
Odpowiedzieli Mu: «Cezara».
Wówczas Jezus rzekł do nich: «Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga».
I byli pełni podziwu dla Niego.
Wystawiając kolejny raz Jezusa na próbę, faryzeusze zapytali o podatek. „Kto jest właścicielem tej ziemi: Bóg, któremu płacimy dziesięcinę z płodów ziemi? Czy może cesarz, któremu płacimy daninę?”. Żadna z odpowiedzi nie byłaby dobra. Gdyby Jezus powiedział, że cesarzowi nie należy płacić podatku, mógłby zostać aresztowany przez Rzymian. Gdyby powiedział wprost, że słuszne jest płacenie daniny, zniechęciłby do siebie cześć uczniów.
Część słuchaczy upatrywała wolność Izraela w niepłaceniu podatków poganom, w powstawaniu przeciw Rzymianom, w krwawej rozprawie z wrogiem. Nie dostrzegali przy tym zagrożenia utracenia wolności ducha, niewoli sumień. Płacenie podatku cesarzowi nie było tak groźne, jak oddawanie mu tego, co jest Boskie i należne Bogu.
Człowiek ulegając podszeptom szatana, nierzadko zwraca się ku bożkom, ugania za marnościami tego świata, wykorzystując wszelkie możliwości, by osiągnąć swój cel. Oddając Bogu to, co należy do Boga – miejsce w moim sercu, oraz zapraszając do stałego uczestnictwa w codziennym życiu, a nie tylko od wielkiego święta, staję się mocna Jego siłą i mniej podatna na wpływ złego.
Jak często, w zabieganej codzienności, znajduję w moim sercu miejsce dla Boga? W jaki sposób oddaję Mu siebie? Czy potrafię cieszyć się rzeczami materialnymi będąc wolną od przywiązań?