Ewangelia Mt 18, 1-5. 10

W tym czasie uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: «Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?»
On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje.
Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie».

Bycie chrześcijaninem zobowiązuje do przewartościowania miar, którymi posługuje się świat. Dziecko uosabia i reprezentuje tych, którzy w dziejach świata nie mają szczególnego znaczenia. W świecie utworzonym przez ludzi obowiązują miary i kategorie związane z władzą i sprawowaniem władzy. W królestwie Bożym te kryteria są bez znaczenia. Rzeczywista wielkość polega na umiejętności stania się „małym”, ubogim, usługującym i pokornym. Nie znaczy to, aby czynić siebie mniejszym, niż się jest w rzeczywistości. Dziecko nie czyni się mniejsze niż jest, ale ono wie, że jest małym. Stawanie się małym polega na umiejętności przebaczania, umiejętności miłowania oraz w świadomości, że jest się małym wobec Boga.

Bycie jak dziecko to również wiara w obecność Aniołów Stróżów. Czy wierzę, że mój Anioł Stróż obroni mnie od złego? Co muszę zrobić, aby mieć więcej dziecięcej ufności w sobie?