Ewangelia Łk 6, 17.20-26

Jezus zszedł z Dwunastoma na dół i zatrzymał się na równinie; był tam liczny tłum Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jeruzalem oraz z nadmorskich okolic Tyru i Sydonu.
On podniósł oczy na swoich uczniów i mówił:
«Błogosławieni jesteście, ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże.
Błogosławieni, którzy teraz głodujecie, albowiem będziecie nasyceni.
Błogosławieni, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie.
Błogosławieni jesteście, gdy ludzie was znienawidzą i gdy was wyłączą spośród siebie, gdy zelżą was i z powodu Syna Człowieczego odrzucą z pogardą wasze imię jako niecne: cieszcie się i radujcie w owym dniu, bo wielka jest wasza nagroda w niebie. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili prorokom.
Natomiast biada wam, bogaczom, bo odebraliście już pociechę waszą.
Biada wam, którzy teraz jesteście syci, albowiem głód cierpieć będziecie.
Biada wam, którzy się teraz śmiejecie, albowiem smucić się i płakać będziecie.
Biada wam, gdy wszyscy ludzie chwalić was będą. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili fałszywym prorokom».

Mowa Jezusa o błogosławieństwach jest streszczeniem całej nauki o królestwie Bożym, rozumianym duchowo, a nie czysto terytorialnie. Bóg przychodzi do wszystkich: do ubogich, do tych, którzy są tak biedni, że cierpią głód, do tych, którzy z powodu swej nędzy wylewają łzy, nie mogąc zaradzić swej trudnej sytuacji oraz do prześladowanych z powodu przynależności do grona uczniów Chrystusa. Boża obecność zmienia los błogosławionych: powoduje zaspokojenie głodu, przynosi radość oraz stanowi obietnicę prawdziwego szczęścia w niebie.

Jezus poucza, że Jego uczniowie powinni koncentrować się nie na życiu ziemskim i jego radościach, ale na życiu wiecznym, obiecanym przez Boga. Życie wieczne przeznaczone jest wszystkim tym, którzy Mu zaufali i oderwali się od wszystkiego, co Go przesłania, od tego, co ludziom wydaje się być źródłem szczęścia: bogactwa i próżności.

Na czym ja bardziej skupiam uwagę - na życiu ziemskim czy wiecznym? Czy nic nie przesłania mi Boga? Czy umiem oderwać się od spraw doczesnych?