Ewangelia Mk 12, 28b-34

Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?»
Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych».
Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary».
Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.

Jeden z uczonych w Piśmie chcąc wystawić Jezusa na próbę zadał pytanie o pierwsze, czyli najważniejsze przykazanie. Jezus w odpowiedzi połączył dwa przykazania: Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił (Pwt 6,5) oraz Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego jak siebie samego (Kpl 19,18).

Miłość bliźniego polega na przysparzaniu drugiemu dobra, pomyślności, spełnienia. Taka miłość ma trwać bez względu na dostrzegane zasługi lub wartość osoby. Z kolei Boga należy miłować całym swym jestestwem (serce, dusza i umysł to całość osoby) czyli dążyć do Jego poznania i być Mu posłusznym. Miłość Boga to uznanie Stworzyciela i Zbawiciela oraz pragnienie prowadzenia życia zgodnie z takim uznaniem i przekonaniem.

Wielu żydowskich nauczycieli uważało, że te dwa przykazania stanowią podsumowanie Prawa. Szczególne znaczenie miało i ma nadal pierwsze z nich, które następowało bezpośrednio po wyznaniu wiary: Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem - Panem jedynym (Pwt 6,4) - „Szema Israel, Adonaj Elohenu, Adonaj Echad”.


Pan jest moim Bogiem, Panem jedynym. Czy jestem Mu posłuszna? Czy dążę do Jego poznania? Czy moja miłość do drugiego człowieka polega na dbałości o jego dobro? Czy umiem stawać się darem dla innych? Czy potrafię zamienić myślenie „co ja będę z tego mieć”, na poświęcenie mojego czasu, mojej przestrzeni, moich emocji dla drugiej osoby?