Ps 22 (21), 8-9. 17-18a. 19-20. 23-24 (R.: 2a))
Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?
Szydzą ze mnie wszyscy, którzy na mnie patrzą, *
wykrzywiają wargi i potrząsają głowami:
«Zaufał Panu, niech go Pan wyzwoli, *
niech go ocali, jeśli go miłuje».
Sfora psów mnie opadła, *
otoczyła mnie zgraja złoczyńców.
Przebodli moje ręce i nogi, *
policzyć mogę wszystkie moje kości.
Dzielą między siebie moje szaty *
i los rzucają o moją suknię.
Ty zaś, Panie, nie stój z daleka, *
pomocy moja, śpiesz mi na ratunek.
Będę głosił swym braciom Twoje imię *
i będę Cię chwalił w zgromadzeniu wiernych:
«Chwalcie Pana, wy, którzy Go wielbicie, †
niech sławi Go całe potomstwo Jakuba, *
niech się Go lęka całe potomstwo Izraela».
Początkowe wołanie z Psalmu: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” przytaczają Ewangelie Mateusza i Marka jako krzyk Jezusa umierającego na krzyżu (Mt 27,46; Mk 15,34). „O godzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Eloi, Eloi, lema sabachthani, to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?” (Mk 15,34). Marek ewangelista przytacza te słowa w języku aramejskim, języku, którym posługiwał się Jezus i większość współczesnych Mu Izraelitów. Może to świadczyć o tym, że modlitwa ta była Mu szczególnie bliska, gdyż podczas liturgii recytowano Psalmy po hebrajsku.
Psalm 22 Żydzi mieli obowiązek odmówić nad każdym spotkanym umierającym człowiekiem. Gdy umierał Jezus, a nikt ze stojących dookoła tego psalmu nie odmawiał, On sam zaczął odmawiać go nad sobą (według zwyczaju żydowskiego, cytowanie początku jakiegoś Psalmu oznaczało odwołanie się do całego poematu). Jednocześnie właśnie tym psalmem Jezus potwierdził proroctwa o sobie. Wszystkie Starotestamentalne proroctwa, które mówią o Chrystusie, Mesjaszu wiszącym na krzyżu, zawarte są w Psalmie 22. Jezus cytując ten psalm potwierdził więc, że jest Mesjaszem.
Psalm 22 ma charakter lamentacji. Modlący zwraca się w swej ogromnej udręce do Boga, wyrażając pewność Bożej opieki i bezgraniczne zaufanie do Boga. Jednak nie jest on tylko skargą, ponieważ modlący się ma świadomość, że Bóg nigdy nie opuścił tych, którzy Mu zaufali.
Psalm 22 powstał kilkaset lat przed Ukrzyżowaniem Jezusa. Czy dostrzegam siłę proroctwa w nim zawartego? Czy słowa cierpiącego psalmisty dotykają mnie obecnością Boga?