Ewangelia J 17, 1-11a

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, rzekł:
«Ojcze, nadeszła godzina. Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa.

Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie wpierw, zanim świat powstał.

Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, że Ty Mnie posłałeś.

Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie».

Modlitwa Jezusa kończąca mowy pożegnalne do uczniów w wieczerniku uznawana jest przez wielu egzegetów za szczyt i streszczenie teologii Janowej. Jezus prosząc o otoczenie Go chwałą, nie szukał w istocie własnej chwały. Celem było raczej objawienie chwały miłości Ojca i Syna, które stanowią jedność. Miłości, która pokona nienawiść zakorzenioną wśród ludzi i wiodącą do śmierci. Uwielbienie Syna, a w Synu Ojca ostatecznie doprowadzi do zbawienia każdego człowieka.

Imię Boga objawione przez Jezusa to pojęcie Boga jako Ojca lub jako „Ja jestem”. Imię to poznał Jezus, a następnie objawił uczniom. Imię w pojęciu biblijnym oznacza istotę osoby. Przekazywanie Imienia przez Ojca Synowi oznacza przekazywanie Mu władzy boskiej – stwórczej i zbawczej.

Apostołowie mieli łatwiej, bo widzieli Jezusa, słyszeli Go, żyli z Nim. Ja otrzymałam obietnicę życia wiecznego, nie dostając na to namacalnych dowodów. Czy będę w stanie w to uwierzyć bez znajomości Boga, bez choćby próby poznania Go? Czy wierzę, szczególnie wtedy, kiedy nie dostrzegam cudów i znaków? Czy jestem w stanie przyjąć tajemnicę?